Corona als eye-opener

Als de coronapandemie uitbreekt komt Paul op zijn 63ste thuis te zitten. Het zet hem aan het denken. “Het plan was altijd om tot mijn AOW door te werken. Ik zag er stiekem best tegenop om te stoppen met werken. Maar nu ik ineens zoveel thuis was, kwam ik tot de conclusie dat ik eigenlijk niet zo graag meer wilde werken. Hoe leuk mijn collega’s en mijn werk ook waren, ik vond het wel mooi geweest.”

Tijd voor een eerlijk gesprek met de directeur van het theater waar Paul werkzaam was. “Dat viel me niet makkelijk. Toch was ik blij toen de kogel door de kerk was. Samen met hem keek ik naar mogelijkheden om eerder met pensioen te gaan. Die waren er. Ik ben vervroegd met pensioen gegaan. Daardoor krijg ik per jaar wel wat minder pensioen maar ik was heel blij dat het kon.”

Hij had de laatste jaren al een paar keer op z’n Uniform Pensioenoverzicht (UPO) gekeken hoeveel pensioen hij zou ontvangen als het zover was. “Ik wist niet tot op de komma nauwkeurig hoeveel het was, maar ik wist dat ik er prima van zou kunnen leven. Eigenlijk heb ik me er nooit echt druk over gemaakt of het genoeg zou zijn. Ik ben alleenstaand, heb geen kinderen en woon in een huurwoning waar ik al heel lang woon en dus relatief weinig huur betaal. Al met al ben ik elke maand zo’n € 900 aan vaste lasten kwijt, exclusief boodschappen. Ik heb gewoon niet zoveel nodig.”

Onlangs overleed Pauls zwager. “Het deed me nog maar eens beseffen dat je nooit weet of je 85 of 65 wordt. Ik stelde mezelf de vraag: wat wil ik doen in de tijd die ik nog heb? Ik wil vrijwilligerswerk doen, maar dan niet vaker dan een of twee dagen per week. Anders gaat het te veel op werk lijken, haha. Soms loop ik over straat en realiseer ik me ineens dat ik nooit meer hoef te werken. Dan kan ik een grote glimlach niet onderdrukken, zo heerlijk vind ik het om geen verplichtingen meer te hebben.”