Een aantal jaren eerder verloor Jacqueline een dierbare. In plaats van de tijd te nemen om te rouwen, ging ze door op hetzelfde tempo als daarvoor. ‘Totdat de bom barstte tijdens een vakantie, de eerste vakantie in jaren nota bene. Ik kon niks, wilde ook helemaal niks, was heel emotioneel en zag overal beren op de weg. Ik ben toen noodgedwongen een half jaar volledig uit de running geweest om zowel lichamelijk als geestelijk te herstellen. Door het altijd maar door blijven gaan, emoties wegstoppen, de lat heel hoog leggen en perfectionistisch zijn, ben ik letterlijk en figuurlijk mezelf tegenkomen.’ 

De signalen dat er iets niet goed zat bleven lang onopgemerkt, ook voor haar omgeving. ‘Ik was blijkbaar heel goed in een masker opzetten. Dat zeiden mensen om mij heen achteraf ook. Zelfs mijn man destijds had niks door. Ik had zelf ook niet door dat ik een masker op had, totdat het misging. Dan kijk je terug en besef je eigenlijk pas hoe idioot je bezig was.’ Jacqueline herinnert zich dat ze in haar spaarzame vrije tijd niet meer kon genieten, ontzettend rusteloos en emotioneel was en allerlei vage lichamelijke klachten kreeg. ‘Dat waren duidelijke signalen dat ik te veel stress had, maar toen dacht ik ‘als ik maar door blijf gaan is het er niet’. Toen het er eenmaal uitkwam kon ik niets anders meer dan apathisch voor me uitstaren en om het minste of geringste in huilen uitbarsten. Er kwam niets meer uit mijn handen.’ 

Na een periode van therapie ging Jacqueline, in overleg met de arbeidsdeskundige, langzaamaan weer aan het werk door hele kleine stapjes te maken. ‘Ik heb contact gezocht met één van mijn opdrachtgevers en ben daarmee in gesprek gegaan over een mogelijk integratietraject en gelukkig stonden zij hier heel erg positief tegenover, ze wilden mij daarin helpen. Het is uiteindelijk een proces van jaren geweest om weer genoeg vertrouwen in mezelf te krijgen omdat er in mijn achterhoofd altijd een stukje angst aanwezig was om weer terug te vallen.’

Dat gevoel van angst besprak ze tijdens het periodieke gesprek met de arbeidsdeskundige. ‘Hij heeft mij toen gewezen op een mogelijk coaching traject en dankzij a.s.r. ben ik terecht gekomen bij Helga Janssen van Impuls. Samen met Helga ben ik gaan kijken naar welke zaken er echt toe doen voor mij en belangrijk voor mij zijn in het leven. Dat heeft enorm geholpen. De onzekerheid en de angst om ooit weer een terugval te krijgen zal misschien altijd op de achtergrond aanwezig zijn, maar door de handvatten die mij zijn aangereikt weet ik dat ik op mezelf kan vertrouwen. Ik weet wat de signalen zijn als ik een stapje terug moet doen en dat ik vooral goed voor mezelf moet blijven zorgen. De gesprekken met Helga hebben mij zeer geholpen om net dat laatste stukje te kunnen overwinnen.’