Pensionado Paul (65): “Ik stelde mezelf de vraag: wat wil ik doen in de tijd die ik nog heb?”
Ruim 30 jaar werkt Paul in het Amsterdamse theater de Meervaart. Hij voelt zich er als een vis in het water. Toch kiest hij ervoor om met vervroegd pensioen te gaan. Sinds 1 oktober van dit jaar is het zover. “Soms loop ik over straat en realiseer ik me ineens dat ik nooit meer hoef te werken. Dan kan ik een grote glimlach niet onderdrukken, zo heerlijk vind ik het.”
Krijg binnen 10 minuten inzicht in je financiële situatie, nu én later. En zet je eerste stap vooruit.
Naam: Paul Elferink
Huwelijkse staat: Alleenstaand
Leeftijd: 65 jaar
Woonplaats: Amsterdam
Paul noemt zichzelf een ‘typisch jaren ‘70 kind’. “Lekker vrij zijn, zo min mogelijk vastigheid, dat wilde ik. Bij ons thuis was het niet gebruikelijk om te studeren. Na je middelbare school ging je werken, zo was het. Jarenlang had ik via het uitzendbureau allerlei baantjes, variërend van baliemedewerker bij de Kamer van Koophandel tot vliegtuigen schoonmaken. Als 19-jarige verdiende ik behoorlijk goed. Sparen deed ik niet; ik gaf het geld net zo makkelijk weer uit aan feestjes, uitgaan en vakanties. Laten we zeggen dat ik goed heb geleefd.”
Zo rond zijn 25ste verruilt Paul het leven als uitzendkracht voor een vaste baan als buffetmedewerker op Schiphol. De collega’s zijn gezellig, de baan zelf bevalt minder. “Het waren vaak lange dagen, soms van ‘s morgens zeven uur tot ‘s avonds laat. Het buffet moest continu aangevuld worden, het ging maar door. Ik ben niet vies van hard werken, maar dit was vaak wel echt buffelen.” Een collega wijst hem op een advertentie in de krant. Het Amsterdamse theater De Meervaart is op zoek naar een horecamedewerker. Paul reageert en krijgt de baan. “Toen werd werken pas écht leuk,” lacht hij.
Zo leuk dat hij er meer dan 30 jaar blijft werken. “De eerste 10 jaar werkte ik achter de bar, daarna ging ik naar de kaartverkoop. Dat heb ik 16 jaar gedaan, totdat mijn baas me vroeg om duty manager te worden. Eerst zag ik die verantwoordelijkheid voor het hele theater niet zitten, maar hij trok me over de streep. Gelukkig maar, ik heb die taak uiteindelijk zes jaar met veel plezier gedaan. In een theater gebeurt van alles, elke dag is anders. In combinatie met de gezellige groep collega’s die ik ook buiten het werk om veel zag, was het echt een te gekke plek om te werken.”
Ik was altijd van plan om tot mijn 67ste door te werken. Ik zag er stiekem best tegenop om te stoppen met werken. Tot corona...
Als de coronapandemie uitbreekt en alle theaters dicht moeten, komt Paul op zijn 63ste thuis te zitten. Het zet hem aan het denken. “Het plan was altijd om tot mijn 67ste door te werken. Ik zag er stiekem best tegenop om te stoppen met werken. Maar nu ik ineens zoveel thuis was, realiseerde ik me dat ik dat ik me eigenlijk best goed vermaakte. Als we ooit weer terug zouden kunnen naar het theater, wilde ik dat dan nog wel? Ik kwam tot de conclusie dat het antwoord was dat ik dat eigenlijk niet zo graag meer wilde. Hoe leuk mijn collega’s en mijn werk ook waren, ik vond het wel mooi geweest.”
Tijd voor een eerlijk gesprek met de directeur. “Dat viel me niet makkelijk. Toch was ik blij toen de kogel door de kerk was. Samen met hem keek ik naar mogelijkheden om eerder met pensioen te gaan. Die waren er. Ik heb nu een jaar vervroegd pensioen opgenomen bij mijn pensioenfonds. Heel fijn dat dat kon.”
Hij had de laatste jaren al een paar keer op z’n Uniform Pensioenoverzicht (UPO) gekeken hoeveel pensioen hij zou ontvangen als het zover was. “Ik wist niet tot op de komma nauwkeurig hoeveel het was, maar ik wist dat ik er prima van zou kunnen leven. Vooral dankzij mijn pensioen van De Meervaart, aangevuld met een mini-pensioen van de paar jaar op Schiphol. Eigenlijk heb ik me er nooit echt druk over gemaakt of het genoeg zou zijn. Ik ben alleenstaand, heb geen kinderen en woon in een huurwoning waar ik al heel lang woon en dus relatief weinig huur betaal. Al met al ben ik elke maand zo’n € 900 aan vaste lasten kwijt, exclusief boodschappen. Ik heb alles bij elkaar gewoon niet zoveel nodig.”
Jaren geleden keek Paul tegen een flinke schuld aan. “Lenen was vroeger veel makkelijker dan nu, de bank wierp het geld zo ongeveer in je schoot. Daar maakte ik als levensgenieter goed gebruik van. Tot ik zo’n tien jaar geleden zag dat mijn schuld was opgelopen tot enkele tienduizenden euro’s. Daar schrok ik enorm van. Vanaf dat moment ben ik gaan sparen. Toen ik daarnaast nog een kleine erfenis ontving, lukte het me om de schuld af te betalen.”
Ook als zijn schuld is afgelost, blijft Paul elke maand geld opzijzetten voor ‘later’. “Met de spaarpot die ik sindsdien heb opgebouwd, kan ik het wel een paar jaar uitzingen. Op dit moment ontvang ik mijn prepensioen van mijn pensioenfonds, en volgend jaar komt mijn AOW daarbij. Ik maak elke maand een lijstje van mijn uitgaven en bekijk waar ik eventueel kan besparen. Op etentjes en leuke dingen wil ik niet beknibbelen, dat maakt het leven nou net zo leuk. Als mijn spaarpot over een paar jaar op is? Dan kan ik altijd nog op mijn pensioen terugvallen.”
Lees ook: Wat heb je nodig om eerder te kunnen stoppen met werken? 3 tips van The Happy Financial
Onlangs overleed Pauls zwager. “We waren samen op vakantie in Griekenland toen hij een hartstilstand kreeg. Een paar minuten later was hij er niet meer. Ongelooflijk verdrietig. Het deed me nog maar eens beseffen dat je nooit weet of je 85 of 65 wordt. Ik stelde mezelf de vraag: wat wil ik doen in de tijd die ik nog heb?”
Vooral leuke dingen, luidt het antwoord. “Ik heb niet per se hobby’s of grote plannen. Ik ga graag uit eten met vrienden, naar het museum of de bioscoop. Sinds twee jaar ben ik vrijwilliger in Artis. Laatst heb ik een dag op de hond van buren gepast. Ik wil in de toekomst wel meer vrijwilligerswerk doen, maar niet vaker dan een of twee dagen per week. Anders gaat het te veel op werk lijken, haha. Soms loop ik over straat en realiseer ik me ineens dat ik nooit meer hoef te werken. Dan kan ik een grote glimlach niet onderdrukken, zo heerlijk vind ik het om geen verplichtingen meer te hebben.”
