Eén voor allen en allen voor één

Het solidariteitsbeginsel is in principe dat we allemaal voor elkaar zorgen. En dit is ook de basis van ons zorgstelsel. Vroeger leefden wij in kleine gemeenschappen en waren daarom onderling volledig onafhankelijk van elkaar. Dat betekende dat we voor elkaar zorgden. Door de industrialisatie is de samenleving groter geworden en daarmee ook individueler. Een eeuw geleden veranderde dat. Arbeiders deden bijvoorbeeld geld in een potje voor als een van hen ziek werd, zodat niemand zonder inkomen zou zitten. Dit was het begin van de Ziektewet. De overheid heeft dit overgenomen en uitgebouwd naar andere ‘risico’s’, waaronder arbeidsongeschiktheid en dus ook de arbeidsongeschiktheidsverzekering. Alle systemen staan of vallen nu met het solidariteitsbeginsel. 

Iedereen gelijke kansen bieden. Bij a.s.r. werken we dus vanuit het solidariteitsbeginsel. Dat werkt als volgt: door onze portefeuille van verzekerden te vullen met verschillende mensen met verschillende risicoprofielen - een dakdekker loopt tijdens het werk meer risico, dan een accountant - kunnen we alle groepen tegen een individuele scherpe en passende premie verzekeren. We zorgen er dus voor dat onze portefeuille gevuld is en de risico’s evenwichtig zijn verdeeld. Zo zorgen we dat we met alle verzekerden het risico voor arbeidsongeschiktheid verdelen en kunnen we een uitkering betalen als dat nodig is!

Als ondernemer wil je blijven ondernemen, maar wanneer je arbeidsongeschikt raakt wil je natuurlijk jezelf en je gezin onderhouden. Doordat de arbeidsongeschiktheidsverzekering is gebaseerd op het solidariteitsbeginsel is er een vangnet waar je gebruik van mag maken wanneer je arbeidsongeschikt raakt. Dat is fijn wanneer je net begint met ondernemen, maar ook wanneer je al wat langer onderneemt.

En je bent een ondernemer van 28 jaar. Je bent goed en wel met je onderneming gestart en hebt een winst van € 40.000. Je houdt van motorrijden en gaat er op een mooie zonnige dag op uit. Doordat je moet uitwijken voor een auto, val je ongelukkig. Je loopt een dwarslaesie op en belandt in een rolstoel. Vanaf je middenrif zijn je lichamelijke functies verstoort en daarom zou je nooit meer de hoeveelheid uren kunnen werken die je wilde werken.

Met een winst van € 40.000 zou het fijn zijn dat je jaarlijks een vergelijkbaar inkomen hebt. Dit kan door te werken of door je inkomen aan te vullen met de uitkering die je krijgt uit je AOV. Gelukkig bestaan er daarom arbeidsongeschiktheidsverzekeringen die tot en met je 68e en tot 90% van je inkomen verzekeren, waardoor je met redelijke financiële zekerheid door kan leven. En ook zoals je dat bedacht had, voordat je het motorongeluk kreeg.

Dit  vangnet kan alleen bestaan door het solidariteitsbeginsel. Doordat een grote groep ondernemers hun risico willen afdekken en daarvoor premie betalen, kan de kleine groep die getroffen wordt door arbeidsongeschiktheid een uitkering krijgen. Bestond dit niet of heb je geen arbeidsongeschiktheidsverzekering afgesloten, dan zou je 1,6 miljoen euro (winst = € 40.000 x 40 jaar) nodig moeten hebben tot je 68e om op dezelfde manier rond te komen. Heb jij dat op de bank staan als 28-jarige? Juist! En daarom is het zo goed dat we bereid zijn om solidair te zijn. De premie die ondernemers met elkaar maandelijks inleggen, wordt dus ingelegd voor de kleine groep die arbeidsongeschikt kan raken. Je betaalt premie voor het geval dat je het nodig hebt. Omdat gelukkig niet iedereen gelijktijdig arbeidsongeschikt is, kunnen we met alle premies die we jaarlijks ontvangen iedereen helpen met een uitkering.