“Op een ochtend moest ik naar een adres toe dat ik echt even moest zoeken. Het bleek een villa in het bos te zijn. Echt zo’n huis dat je nooit meer vergeet: van die statige poorten, een lange oprit. Prachtig!
Bij de voordeur bleek de eigenaar van het huis al op me te staan wachten. Hij liet me het huis zien. Het was net zo mooi als ik al dacht, met een prachtig uitzicht op de bosrand. Daar bleven we even staan om het uitzicht te bewonderen. De eigenaar vertelde trots dat hij daar elke ochtend zat te kijken naar de herten en everzwijnen. Ongelofelijk, zo’n huis.
De schade die ik moest komen beoordelen, bleek te gaan om inbraak. Er was ingebroken via het slaapkamerraam. De inbreker had mazzel: hij had voor duizenden euro’s sieraden meegenomen. Gelukkig lagen de erfstukken nog in de kluis – bij sieraden weegt de emotionele schade misschien nog wel zwaarder dan de financiële waarde.
Toen we naar de polis keken, zagen we gelijk dat de sieraden niet volledig verzekerd waren. De maximale waarde die de inboedelverzekering dekt is €2.500 en er was geen aparte sieradenpolis afgesloten. Op zo’n moment breekt het zweet me toch even uit, het is aan mij om die boodschap te brengen. Don’t shoot the messenger…
Gelukkig hadden we een prettig gesprek. Natuurlijk is het balen als je niet de totale waarde vergoed krijgt, maar hij vatte het op als een advies om de sieraden die er nog wel waren goed te verzekeren. Uiteindelijk dronken we nog een kop koffie en hadden we het over gezamenlijke hobby’s, zoals auto’s.
Ik herinner me deze werkdag nog altijd goed, omdat ik even later via LinkedIn een berichtje kreeg van een neef van deze man. Deze neef stuurde me dat zijn oom het gesprek zo prettig had gevonden, en wilde me bedanken – maar hij had geen contactgegevens van me. Zo zie je maar hoe een negatieve situatie toch heel positief kan uitpakken!”