Verzekeren is mensenwerk (deel 2)
Soms is het bij schade heel prettig om samen met een expert de situatie te beoordelen. Erik Heijkamp is al 26 jaar schade-expert bij ons. In die tijd heeft hij heel wat situaties meegemaakt die het vertellen waard zijn.
“Soms loopt een afspraak niet volgens plan, maar is dat helemaal niet erg omdat je dan wel iets kan betekenen voor iemand. Zo was ik een keer bij een wat oudere man om de schade te bespreken na een inbraak. Ik had gepland om een uur daar te blijven, en dan door te rijden naar een andere klant. Ik had een volle dag en dan is het fijn als dingen volgens schema verlopen. Tot zover de wens…
De schade was eigenlijk zo besproken. Hij vroeg hoe lang het zou duren voor hij het geld zou hebben. Ik grapte met een zo serieus mogelijk gezicht dat dat weleens lang kon gaan duren. Want ja, een verzekeraar he… Ondertussen wikkelde ik de schade af met mijn tablet. Toen de man een beetje ongerust begon te kijken vertelde ik dat het geld vandaag al werd overgemaakt!
Hij begon opgelucht te lachen en zei erg blij te zijn dat ik mijn tablet mee had. Of ik zijn nieuwste gadget ook wilde zien? Hij wachtte het antwoord niet af en liet zijn drone zien. Vervolgens moest ik opnames van zijn oldtimer bekijken, die hij met zijn drone had gemaakt. Hij startte zijn oude PC op. Toen de beelden waren geladen, was de koffie inmiddels op een temperatuur dat ik die snel kon opdrinken. Zelf ben ik gek op auto’s, dus er volgde een gezellig gesprek.
Toen ik na een ruim uur aangaf dat ik nu toch écht weg moest, en mijn jas al gepakt had, zei hij dat er nog één ding was dat hij me echt nog even moest laten zien. Nou ja, vooruit dan maar. Ik kon goed merken dat hij niet vaak bezoek had en mijn oprechte interesse heel prettig vond.
Ik volgde hem de trap op. Daar haalde hij de vlizotrap tevoorschijn… We gingen naar de zolder! Hij ging me voor en kroop de zolder (die nog geen anderhalve meter hoog was) op. Toen ik mijn hoofd door het trapgat stak en mijn ogen begonnen te wennen aan het donker zag ik pas wat hij me wilde laten zien: zijn verzameling modeltreinen. Hier ben ik het komende half uur nog niet weg, dacht ik.
Het was een hele bijzondere situatie. Zaten we daar, twee volwassen mannen op een hele lage zolder, op de knieën te kijken naar de spoorlijnen. De man vertelde honderduit over de treinen, modellen, hoe hij zijn verzameling had aangelegd… hij was zichtbaar trots.
Toen ik een hele tijd later echt de deur uit liep, was ik weliswaar veel te laat voor mijn volgende afspraak. Maar toch reed ik met een goed gevoel weg. Het was een memorabele afspraak.”
