Van een gelukkig huwelijk naar 66 euro op de spaarrekening

“Ik haal het eind van de maand net”, zegt Marloes. “Ik heb sinds de scheiding twee jaar geleden net voldoende inkomsten om rond te kunnen komen. Soms heb ik me wel afgevraagd hoe ik het einde van de maand moest halen. Spaargeld heb ik niet; wat ik overhoud geef ik uit aan vakantie of een etentje met vriendinnen. Ik leef nú, dus ik wil ook nú genieten.” 

Valerie, die wel nog samen is met haar vriend, heeft het ook niet heel breed. “Ik zit tijdelijk zonder werk. Gelukkig heeft mijn vriend voldoende inkomsten om rond te komen. Sparen lukt nu helaas niet. We hebben op onze spaarrekening een minimale buffer van een paar duizend euro.” Ludrid lacht: “Dat is toch best wat?"

Ze is even stil en zegt dan lichtelijk verbaasd: “Hoeveel er aan het eind van de maand op mijn rekening staat: ik heb al jaren geen idee. Ik weet pas sinds kort dat ik er 66 euro op mijn privéspaarrekening staat.”

Marloes: “We hebben samen een kind, een woning, en een levensverzekering bij de hypotheek. Verder hadden we niks geregeld. Ik verdiende minder dan mijn ex. Als ik een samenlevingscontract had gehad, zou ik nog partneralimentatie kunnen krijgen na de scheiding. Al ben ik dan weer te trots om dat aan te nemen.”

 “Dat van partneralimentatie wist ik niet. Ik ben heel erg laisser-faire geweest in die periode. Daardoor zijn dingen gewoon niet geregeld. Wij woonden ook samen, hadden een woning en een kind. Maar dus ook geen samenlevingscontract, testament, of geregistreerd partnerschap.”

“Nee, dat wist ik niet”, zegt Marloes. Het is even stil. Dan zegt Valerie: “Ik heb dit dus ook niet geregeld. Door dit gesprek voel ik echt de druk om het te gaan regelen. Stel je voor dat mijn vriend of ik overlijdt, of dat we uit elkaar gaan. Dan ziet de toekomst er ineens wel heel donker uit.”

Valerie: “Ik zou later wel een of twee ton spaargeld willen hebben, en ik…” Marloes onderbreekt haar meteen. “Is dat haalbaar?” “Ik denk het wel”, zegt Valerie. “Als we genoeg spaargeld hebben, kunnen we makkelijk financiële tegenslagen opvangen, onze dochters laten studeren en leuke dingen doen. Maar hoe we dat gaan realiseren? Mijn partner en ik bouwen allebei pensioen op. En als ik weer werk, kunnen we per maand denk ik een paar honderd euro opzijzetten.”

Marloes schiet in de lach, en zegt met een dikke knipoog: “Succes dan met je ton spaargeld!” Maar Valerie is vastberaden. “Misschien krijg ik wel een erfenis. Ik ben ervan overtuigd dat het goed komt.”

“Een woning op Cuba! Dat lijkt me fantastisch. Al weet ik nog niet hoe ik daarvoor ga zorgen.” Valerie: “Wake up, dus!” “Als je jonger bent, zoals Valerie, kun je nog denken: dat komt vanzelf wel. Ik zit al dichter tegen mijn pensioenleeftijd, dus tijd voor actie. Daarom heb ik volgende week een afspraak met een coach die me helpt mijn financiële situatie in kaart te brengen. Inzicht is al een eerste stap.”

Het is even stil, voordat Marloes vervolgt: “Het plan? Geen idee nog. Wat heb ik opgebouwd qua pensioen? Wat krijg ik maandelijks uitgekeerd? Kan ik daar dan van leven naast de AOW? Dat moet ik echt uitzoeken. Daarom ga ik binnenkort naar de pensioenochtend van mijn werkgever. Ik hoop dat ik er dan achter kom hoeveel ik maandelijks aan extra pensioen kan inleggen, wanneer ik het kan opnemen en wat ik precies krijg als ik stop met werken.”

Marloes: “Wel heel bijzonder dat we het als vriendinnen nooit eerder over dit soort onderwerpen hebben gehad.” Valerie: “Ja hè? Terwijl het zo belangrijk is. Ik ga nu écht dat samenlevingscontract regelen.”

Dit blog is eerder gepubliceerd op 25 september 2018.