Een nieuwe uitdaging

Mustafa zette zijn mobiel uit, maar bleef een tijdje naar het scherm staren. “Ongelofelijk,” zei hij hardop. Er werd op het raam getikt. Mustafa keek op en zag zijn vriendin Annemei staan. Toen hij haar had binnengelaten zei hij: ‘We moeten even gaan zitten en praten’’. Annemei zag zijn verbaasde en tegelijk afwezige blik en ging op de bank zitten. 

Mustafa zei: ‘’Luister, ik heb net de hoofdredacteur gesproken. Net voordat je aankwam. Ik ben gevraagd om correspondent voor de krant te worden in Brazilië en aangrenzende landen. Volgende maand kan ik beginnen. Als ik ja zeg.’’

Annemei keek hem met grote ogen aan. ‘’Maar dat is toch fantastisch. Na 10 jaar saai redactiewerk. Je gaat het toch wel doen?” Mustafa haalde zijn schouders op, nog steeds niet helemaal bij de les: ‘’Ik weet niet, ja natuurlijk is het fantastisch. Precies wat ik altijd hoopte dat ik zou worden. Buitenlands correspondent. Maar wij dan? En jij? We hebben het juist allemaal op de rails. We zouden samen gaan wonen.’’

Annemei pakte hem stevig beet: ‘’Kom op, we zijn allebei nog jong. Dat komt nog wel. Je moet dit doen. Goed voor je cv.’’

“Ga je met me mee?” Vroeg Mustafa. “We kunnen in het huis van de vorige correspondent. Een groot huis in Rio de Janeiro.’’

Annemei schudde haar hoofd: ‘’Ik moet er niet aan denken Moesje. Ik heb hier mijn werk en mijn vriendinnen en ik vind het heerlijk wonen hier.”

“Ja, ik doe het,” zei Mustafa. Hij stond op, liep naar de buffetkast en trok een la open. Er moet heel wat geregeld worden. Is mijn paspoort nog geldig? Ik heb een visum nodig, maar daar zorgt de krant voor, geloof ik. Hoe zit het met mijn verzekeringen en de financiën? Moet ik iets doorgeven? Jemig, spanning en sensatie hoor.''

Annemei liep op lachend op hem af: ''Ja een totaal nieuwe wereld ga je in, maar één ding: je salaris en je pensioen lopen echt gewoon door. En je verhuizing kan je online bij hen doorgeven. “

Mustafa: ''We gaan toch wel uit eten vanavond he? Ik betaal.’’