Annemei schudde haar hoofd: ‘’Ik moet er niet aan denken Moesje. Ik heb hier mijn werk en mijn vriendinnen en ik vind het heerlijk wonen hier.”
“Ja, ik doe het,” zei Mustafa. Hij stond op, liep naar de buffetkast en trok een la open. Er moet heel wat geregeld worden. Is mijn paspoort nog geldig? Ik heb een visum nodig, maar daar zorgt de krant voor, geloof ik. Hoe zit het met mijn verzekeringen en de financiën? Moet ik iets doorgeven? Jemig, spanning en sensatie hoor.''
Annemei liep op lachend op hem af: ''Ja een totaal nieuwe wereld ga je in, maar één ding: je salaris en je pensioen lopen echt gewoon door. En je verhuizing kan je online bij hen doorgeven. “
Mustafa: ''We gaan toch wel uit eten vanavond he? Ik betaal.’’