Thorsten (57): “Dat de Belastingdienst onze bezittingen in beslag nam, was heel treurig”
Bijna 10 jaar heeft Thorsten Bakker hoge functies bij een oliebedrijf tot het managementteam aan toe. In 1999 begint hij voor zichzelf. Dat gaat goed, totdat in 2008 de financiële crisis uitbreekt. Het betekent het einde van zijn bedrijf en het begin van een heleboel financiële ellende. “Dat ik mijn gezin niet meer kon onderhouden, vond ik het ergste.”
Krijg binnen 10 minuten inzicht in je financiële situatie, nu én later. En zet je eerste stap vooruit.
Naam: Thorsten Bakker
Beroep: Verandermanager en coach
Huwelijkse staat: Getrouwd met Pamela, vader van drie kinderen (waarvan twee bonuskinderen)
Leeftijd: 57 jaar
Woonplaats: Alphen aan de Rijn
In 1990 rondt Thorsten zijn studie Internationaal Management af. Een jaar later begint hij bij een oliebedrijf. Het is de start van een mooie carrière. Maar wel eentje van hard werken. “Ik ging elke ochtend om kwart over zes de deur uit en kwam vaak niet voor elven ‘s avonds thuis. Ik werkte niet vijf dagen, maar eerder zes-en-een-halve dag per week. Daartegenover stond een fijne woning, twee mooie auto’s voor de deur en drie kinderen die het aan niets ontbrak. Pamela en ik hadden het met ons samengestelde gezin goed voor elkaar, zoals men dat dan zegt.”
In 2001 gooit Thorsten het roer om. Daar gaan drie gebeurtenissen aan vooraf. Zo wordt in april 1999 de zoon van Pamela en Thorsten geboren. In november van dat jaar overlijdt Thorstens broer onverwacht. Een half jaar later, in mei 2000, vindt de vuurwerkramp in Enschede plaats, waar Thorsten als Districtmanager bij het oliebedrijfnauw bij betrokken is. Dat is de spreekwoordelijke druppel. “Mijn schoonzus was hoogzwanger van hun tweede kind. Ik wilde er voor haar en de kinderen zijn, maar ook meer tijd met mijn eigen gezin doorbrengen. Door voor mezelf te beginnen, hoopte ik die tijd te vinden.”
Ik hoefde niet per se het grote geld te verdienen. Als ik maar genoeg had om met mijn gezin van te kunnen leven.
Thorsten begint een bedrijf dat online de financiële administratie voor verschillende bedrijven voert. Hij neemt twee mensen in dienst, onder wie Pamela. “De eerste jaren moest de broekriem flink aangetrokken worden. Je begint natuurlijk met helemaal niets. Gelukkig had ik de jaren ervoor goed gespaard, waardoor we een goede buffer hadden. Bovendien had ik ook niet de ambitie om er een heel groot en winstgevend bedrijf van te maken. Ik wilde gewoon genoeg verdienen om van te kunnen leven en mijn gezin van te kunnen onderhouden. Extra tijd met hen en met de kinderen van mijn broer, daar was het me om te doen.”
Als in 2008 de financiële crisis uitbreekt, komt Thorstens bedrijf in de problemen. “Al snel konden mijn klanten hun rekeningen niet meer betalen. Niemand kreeg nog krediet bij een bank. Dramatisch. We hebben het nog twee jaar geprobeerd te rekken, maar in 2010 konden we niet anders dan de stekker eruit trekken.”
Vanaf dat moment gaat het hard. “Eerst leverden we één auto in, kort erna volgde de tweede. Het duurde niet lang voordat we de huur niet meer konden betalen. We verhuisden van een ruime twee-onder-een-kap-woning naar een driekamerflat aan de andere kant van de stad. De Belastingdienst nam onze bezittingen in beslag. Veel treuriger dan dat wordt het niet. Omdat ik zelfstandig ondernemer was, kwam ik niet in aanmerking voor een uitkering. Omdat Pamela bij mij werkte, kreeg zij ook niks. Ondertussen was onze schuld opgelopen tot € 75.000.”
Lees ook: Van een luxe gezinsvakantie op Bali naar € 55.000 schuld in m’n eentje
Het stel gaat niet bij de pakken neerzitten. Thorsten solliciteert bij een callcenter en Pamela gaat aan het werk als servicebalie- en winkelmedewerkster op een golfclub. Allebei werken ze zeven dagen – en vaak ook avonden – per week. “Zit je daar als 47-jarige tussen de studenten de hele dag te bellen. Ik verdiende € 8,56 per uur. Daarnaast werkte ik twee middagen bij een grafimediabedrijf van een kennis. Als ‘cold caller’ moest ik potentiële klanten benaderen. Omdat ik zo goed was aan de telefoon, haha. In de avonduren gaf ik les in meditatietechnieken en mindfulness.”
We hadden € 200 per week om van te leven. Dat is niet veel, maar het is te doen.
Thorsten en Pamela treffen met alle schuldeisers een afbetalingsregeling. “Vrijwel elke euro die we verdienden, ging direct die kant op. Als gezin hielden we zo’n € 200 per week over om van te leven. Dat is niet veel, maar het is te doen. Ik vond het vooral lastig dat we mensen niet meer bij ons thuis konden uitnodigen om te komen eten, iets wat we altijd heel graag deden. Verjaardagen gingen geruisloos voorbij. En dat we voor onze drie honden het goedkoopste, ongezonde hondenvoer moesten kopen, vond ik ook verschrikkelijk.”
In de daaropvolgende jaren blijft het stel zich over de kop werken om zo snel mogelijk schuldenvrij te zijn. Thorsten werkt niet meer bij het callcenter, maar is fulltime in dienst van het grafimediabedrijf. Zijn meditatie- en mindfulnesscursussen lopen ondertussen steeds beter. “Eerst vroeg ik nog € 75 voor acht lessen, maar na verloop van tijd durfde ik daar € 495 voor te vragen. Dat zet wel zoden aan de dijk, ja.”
In de zomer van 2015 is het zover: Thorsten en Pamela zijn volledig schuldenvrij. “De last die dan van je schouders afvalt, is onbeschrijflijk. Ineens kun je zelf weer bepalen wat je doet met het geld dat je verdient. Een heerlijk, maar ook best onwennig gevoel. Onze manier van leven en geld uitgeven is blijvend veranderd. Zo hadden we al tijden een nieuw bed nodig. Ook al konden we nu weer naar een gewone beddenwinkel, we keken eerst op Marktplaats. Dat zat er zo ingesleten. En nog steeds. Vroeger kocht ik graag mooie schoenen die zomaar twee- of driehonderd euro kostten; nu koop ik met plezier een nieuw paar bij Bristol.”
Lees ook: 5 tips van een budgetcoach om betaalproblemen te voorkomen
“Wat we na alle ellende echt graag wilden, was een eigen huis kopen. Voor die tijd woonden we in een huurhuis, omdat Pamela en ik wilden kijken hoe het zou gaan met ons samengestelde gezin. We vonden een fijne woning en tekenden het voorlopige koopcontract. Al snel kwam de teleurstelling: door onze BKR-registratie – waaruit blijkt hoeveel leningen en schulden je hebt (gehad) – kregen we de financiering niet rond. Na een brief aan de bank werd de negatieve registratie verwijderd, en kregen we alsnog een hypotheek. We konden ons geluk niet op.”
Vijf jaar later lacht het leven Thorsten weer toe. Toch heeft de periode veel impact gehad. “Het was pijnlijk, stressvol en tegelijkertijd ook heel leerzaam. Zo heb ik geleerd dat ik altijd meerdere inkomstenbronnen wil hebben. Daarom zal ik nooit meer volledig eigen ondernemer zijn; dat vind ik te riskant. Naast mijn eigen coachingpraktijk, werk ik nog steeds bij het grafimediabedrijf. Ik wil gewoon een vast inkomen hebben, net als een veilige buffer. Die hadden we vroeger ook, maar daar had ik de eerste jaren van mijn eigen bedrijf al aardig op ingeteerd. Ik wil een buffer hebben van zo'n € 50.000 waarmee we het minimaal een jaar uit kunnen zingen. Maar bovenal heeft het me geleerd dat je écht nooit moet opgeven. Als je maar veerkrachtig genoeg bent, komt het uiteindelijk altijd goed.”
- Praat erover met mensen. Schaam je niet voor je situatie, het kan iedereen overkomen.
- Vraag om hulp! Daarvoor moet je even over een drempel heen, maar het is de enige manier.
- Beoefen dankbaarheid. Zeker op momenten waarop je het even niet ziet zitten; spreek naar jezelf en je geliefden uit waar je dankbaar voor bent.
