"Met mijn verhaal over mijn persoonlijke ontwikkeling hoop ik andere mensen te inspireren."
Nu is hij de trotse ambassadeur van Stichting Life Goals die kwetsbare mensen via sport weer in beweging krijgt. Maar daar heeft Jasper Lamboo (43) veel voor moeten overwinnen, want zijn droom om ooit keeper te worden van het Nederlands elftal werd een regelrechte nachtmerrie door het verlies van dierbaren en een heroïneverslaving. Hij vocht zelf zijn weg terug, gesteund door Fadyan Pronk van a.s.r. als financieel vrijwilliger.
Op het hechte gezin in Monnickendam waarin Jasper Lamboo werd geboren was niks aan te merken. Vader werkte bij de bank, ma zat ’s middags klaar met een kopje thee als hij uit school kwam en hij had nog twee broers. In zijn vrije tijd stortte Jasper zich op voetbal en schopte het zelfs tot de jeugdselectie van FC Utrecht. Met zijn vader als grootste fan. ‘Tot pa op mijn 13e aankondigde dat hij wilde scheiden. Ik voelde me enorm in de steek gelaten. Ik stopte met voetbal en met school en binnen de kortste keren zat ik aan een jointje.’
Met dit verhaal begint Jasper Lamboo (43) zijn presentatie als hij wordt uitgenodigd als ambassadeur van Life Goals om zijn verhaal te doen. ‘Met mijn verhaal over mijn persoonlijke ontwikkeling hoop ik mensen die op wat voor manier ook zijn vastgelopen, te inspireren. Ik geloof in de kracht van sport. Sport heeft mij uit het dal gehaald. Eerst in de sportschool, toen als speler van het Utrechts straatvoetbalteam en nu als coach en ambassadeur. Ik ben zelfs zo ver gegaan dat ik nu een opleiding volg tot maatschappelijk sportcoach.’
De rode draad in het levensverhaal van Jasper is het gevoel in de steek te zijn gelaten. ‘Dat begon dus inderdaad met het vertrek van mijn vader. Het gezin viel uit elkaar. Mijn moeder had er geen controle meer op. Ik was voornamelijk bezig met rotzooi schoppen. Omdat mijn moeder geen andere uitweg meer zag moest ik naar een internaat. En weer voelde ik me in de steek gelaten.’
Op zijn 16e ontmoet Jasper iemand die een sportschool had en dat leek een uitweg uit de ellende. ‘Sport gaf weer positiviteit. Ik was lekker bezig, ging op mijn 18e weer thuis wonen. Het gezin met moeder en drie broers was weer compleet. Tot mijn moeder me op een nacht wakker maakte om te vertellen dat mijn broer omgekomen was bij een ongeluk. Maandenlang heb ik voor het raam gezeten en wezenloos naar buiten zitten staren.’
In die conditie raakt Jasper aan heroïne verslaafd, zijn manier om met het verdriet om te gaan. Wonderwel lukt het hem om dit voor de buitenwereld verborgen te houden en dagelijks aan het werk te gaan in de steigerbouw. Als hij dan ook nog aan de methadon raakt, valt het doek. Op zijn 28e gaat hij de ziektewet in, gevolgd door een arbeidsongeschiktheidsuitkering.
In 2009 neemt Jasper een ingrijpende beslissing. ‘Ik wilde niet meer zo leven. Ik koos voor een experimentele behandeling, waar alle giftige stoffen in je lichaam worden weggespoeld. Dit gebeurde op 29 mei 2010 in het Slotervaartziekenhuis. Ik weet nog goed hoe ik na de narcose de zon op mijn arm voelde. Heel bijzonder dat ik er weer was. Via verslavingszorg kwam ik in contact met maatschappelijke sportprojecten. En ben zo weer gaan voetballen.’
Het was nog niet helemaal het einde van de tunnel. Jasper kreeg een naheffing van de belasting van € 12.000. ‘Het duurde vijf jaar voordat ik dat had afgelost. In 2017 was ik schuldenvrij, maar totaal niet in staat mijn eigen administratie te voeren.’
Via de Tussenvoorziening komt Jasper in contact met Financieel Vrijwilliger Thuis, die mensen helpt met het op orde brengen van de administratie. ‘Fadyan Pronk heeft me financieel bij de hand genomen en stap voor stap geleerd om zelf de post te openen, met instanties in overleg te gaan en alles op orde te krijgen. Sport heeft me zingeving gebracht en a.s.r. heeft me geholpen het pad van herstel op een positieve manier te bewandelen.’
