Pensionado Diana (66) over haar pensioen: “Het is mooi geweest, de cirkel is rond”
Sinds maart van dit jaar is Diana Berendsen met pensioen. Het is het begin van een nieuwe levensfase waar ze behoorlijk naar uitgekeken heeft. “Ik vond mijn werk als verpleegkundige geweldig, maar ik was ook blij dat het klaar was.” In dit blog blikken we met Diana terug op haar mooie carrière, die door een enthousiaste UWV-medewerker een prachtig einde kreeg.
Krijg binnen 10 minuten inzicht in je financiële situatie, nu én later. En zet je eerste stap vooruit.
Dinsdag 16 maart wordt Diana zonder wekker wakker. Het is de eerste officiële dag van haar pensioen. Ze is dan precies 66 jaar en vier maanden oud. “Het klinkt gek, maar ik werd ook echt met een ander gevoel wakker. Lichter. Voor het eerst in jaren voelde ik me nergens meer verantwoordelijkheid voor. Dat voelde wel even als echte vrijheid.”
Dat vrijheidsgevoel wordt goed gevierd. Op Diana’s eerste vrije ochtend staat haar zoon voor de deur. De daaropvolgende dagen komen haar drie kinderen om beurten (het is immers coronatijd) op bezoek om hun moeder te feliciteren met haar pensioen. Van haar laatste werkdag had haar man een mooi feestje gemaakt: bij thuiskomst stond de champagne al klaar. “Met elk kind dat kwam, werd een nieuwe fles bubbels opengetrokken. Vier dagen lang champagne, dat was me wat”, lacht ze.
Met elk kind dat op bezoek kwam, ging een nieuwe fles champagne open.
Diana heeft er een loopbaan van ruim 40 jaar op zitten, waarin ze onder meer verpleegkundige, winkeleigenaresse, directiesecretaresse, manager en managementassistente is geweest. Een afwisselende carrière waarin Diana altijd probeerde haar dromen en uitdagingen te combineren én zichzelf te blijven ontwikkelen. “Verpleegkundige worden was altijd mijn droom. Toch ging ik na het VWO naar de universiteit. Na 1,5 jaar realiseerde ik me dat het niets voor mij was. Toen ben ik alsnog de opleiding tot verpleegkundige gaan volgen. Een beslissing waar ik geen seconde spijt van heb gehad.”
Lees ook: Yvonne: "Ik, stoppen met werken? Zonder mij zou het ziekenhuis als een kaartenhuis in elkaar storten!"
Diana werkt 12 jaar in verschillende ziekenhuizen en zorginstellingen. Als zij en haar man in 1992 van Deventer naar Almere verhuizen, vindt ze dat het uitgelezen moment om iets heel anders te gaan doen. Samen met haar schoonzus en een vriendin openen ze een winkel in Almere. “We huurden een goedkoop pandje in Almere en verkochten er van alles: antiek, curiosa, kinderkleding en houten speelgoed. We verdienden er amper een boterham mee, maar we hebben ongelooflijk veel lol gehad.”
Na vier jaar sluiten ze de deuren. Diana wil wel terug naar de zorg, maar haar rug protesteert. “Verpleegkundige is echt het mooiste beroep ter wereld, maar fysiek ook heel zwaar. Daarom ging ik niet terug naar de zorg, maar volgde ik een opleiding tot internationaal secretaresse.” In de 20 jaar die volgen werkt Diana in diverse rollen bij verschillende organisaties, volgt ze meerdere opleidingen en klimt ze op tot leidinggevende. Altijd parttime, want thuis is het met drie jonge kinderen ook behoorlijk druk te noemen.
Aan haar rol als managementassistente komt vier jaar geleden een einde. Diana werkt dan voor een medisch orthopedagogisch centrum, maar is na een reorganisatie niet meer nodig. Een UWV-medewerker stelt haar een simpele vraag die haar van haar sokken blaast: ‘Waarom gaat u niet terug de verpleging in?’ “Ik dacht dat ik de man niet goed verstond. Ik was 62 en mijn BIG-registratie (Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg, red.) was al jaren verlopen. Wie zat er nou nog op mij te wachten? ‘De zorg’, antwoordde hij..
Het UWV zou het traject voor Diana’s nieuwe BIG-registratie betalen. Ik vind het nog steeds zo bijzonder hoe dat toen gegaan is. Alle formulieren werden ter plekke ingevuld; een paar maanden later had ik m’n BIG-registratie op zak. De man van het UWV had gelijk: na mijn eerste sollicitatie kon ik direct aan het werk.”
Als 62-jarige terug de verpleging in: Wie zat er nou nog op mij te wachten?
Diana noemt die laatste vier jaar als verpleegkundige ‘een cadeautje’ en ‘de kers op de taart’. De pijnscheuten die er af en toe bij komen kijken, neemt ze voor lief. Ondanks dat het werk fysiek zwaar is, geniet ze elke dag met volle teugen. “Het is zo geweldig om weer terug te zijn waar ik ooit begon: bij de patiënt aan bed. Zo was de cirkel helemaal rond.”
Lees ook: 3 stappen en 3 ingrediënten voor gelukkig ouder worden
Zo’n 20 jaar geleden verkopen Diana en haar man hun toenmalige woning met flinke overwaarde. Met een deel van die overwaarde kopen ze een nieuw huis.
Het lijkt ze een goed moment om te kijken hoe ze zaken met het oog op ‘later’ het best konden regelen, en schakelden daarvoor een financieel adviseur in. “We stelden onszelf een duidelijke vraag: ‘Hoe willen we leven als we met pensioen gaan?’ We wilden zo lang mogelijk in ons nieuwe huis blijven wonen met zo laag mogelijke lasten, en we wilden voldoende geld overhouden om leuke dingen te kunnen doen. Op advies van die financieel adviseur hebben we toen het resterende deel van de overwaarde in aandelen belegd, een deel in extra aflossing van de hypotheek gestoken en daarnaast een deel op bankspaarrekeningen voor het pensioen gezet.”
En dan breekt de dag van Diana’s pensioen aan. “Juist omdat de cirkel zo mooi rond was, had ik er vrede mee. Sterker nog: ik keek ernaar uit. Ik heb alles gedaan wat ik wilde doen, en ben trots op hoe mijn carrière en ik zich ontwikkeld hebben. En nu waren zowel mijn lijf als mijn hoofd er klaar mee. Het was het perfecte moment om te stoppen.”
Lees ook: Pensionado Jan Kooijker: "Nu het zover is, is het toch wennen"
Diana’s man werkt als zzp’er en wil dit graag nog een tijdje blijven doen. “Als hij over een paar jaar ook met pensioen is, zijn we in die opzet prima geslaagd. We wonen nog altijd in dit huis, hebben relatief lage lasten en we kunnen de dingen doen we die we leuk vinden. Mijn man is verzot op Zuid-Afrika en zou het liefst elk jaar naar het Kruger Park afreizen om wilde dieren te spotten. Ik doe heel graag meditatieve retraites. Als we allebei kunnen doen wat ons gelukkig maakt, zowel los van elkaar als samen, is het goed.”
En nu? “Helemaal niks”, lacht ze. “Ik heb mezelf plechtig voorgenomen om minimaal een half jaar niets te doen. Een sabbatical”, grapt ze. “Gewoon eens kijken wat er aan creativiteit naar boven komt als ik helemaal niets doe. Ik kan nu vaker oppassen op onze kleinkinderen van 3 en 2 (en de derde is onderweg). Dat doe ik heel erg graag en ik heb er nu veel meer tijd voor. Ik wil me juist even niet vastleggen.”
“Over een half jaar maak ik dan de balans op: wat mis ik, waar heb ik behoefte aan en wat zou ik graag (meer) willen doen – dat soort vragen wil ik de komende maanden voor mezelf beantwoorden. Als ik er de komende tijd achter kom dat ik mijn werk toch te erg mis? Tja, dat zien we dan wel weer. Zeg nooit nooit….”
Lees ook: Pensionado en zzp'er Frans (67): "Ik wilde helemaal niet stoppen met werken"
